18 Maart nam ik officieel afscheid bij de Baak. En diezelfde
middag trad ik er aan als kersverse Associate tussen alle Baak-freelancers op
de ‘Voorjaarsborrel’. Een bijzondere, gelukkige samenloop van omstandigheden.
Nog één keer mocht ik het podium op als Baak-collega en na de pauze kon ik
direct invoegen als ‘partner van de Baak’ tussen mijn nieuwe ‘freelance-collega’s’.
Gaan en Blijven. Kun je je laatste
werkdag ervaren als een warm welkom? Het was wel het paradoxale effect van een
bijzondere dag. Mij bekroop een beetje het gevoel van de ‘DELA-reclame’ waarin mensen
hun dierbaren alvast liefdevol toespreken, want waarom zou je wachten tot
iemand overleden is? Alsof je bij je eigen begrafenis bent en vervolgens een vanzelfsprekende
come-back maakt. Ach ja, ’t is tenslotte ook bijna Pasen…;-)
Na 7 jaar bij de Baak en in totaal ruim 25 jaar in loondienst te
hebben gewerkt ben ik, tegen mijn eigen verwachtingen in, toegetreden tot het
gilde der ZZP-ers. Een groeiend leger van inmiddels ruim 1.000.000
‘ondernemers’. Een perspectiefwisseling die meteen zijn weerslag heeft op je
manier van denken, van handelen.
‘We zijn het verhaal dat we over onszelf aan onszelf
vertellen’ was de quote die mijn collega’s hadden gebruikt voor een mooi
aandenken, in de vorm van persoonlijke teksten en boekentips. Het verhaal over
mezelf zal ‘hertaald’ gaan worden. Nu al merk ik dat ik dezelfde werkelijkheid
anders waarneem, anders interpreteer. Eenmaal de grens over kan ik niet anders
dan naar de wereld kijken als ‘zelfstandige’. Daarmee voelt het ook als een
stap in het doorgaande proces van volwassen worden. 18 maart was de dag van de Provinciale Staten verkiezingen. Mijn zoon mocht dit jaar voor het eerst stemmen en heeft dat serieus en gewetensvol gedaan. Volwassen wordend. In mijn verhaal heb ik mijn vader in herinnering geroepen, die lang voordat de Baak zich had gevestigd in Driebergen meerdere keren op het Landgoed is geweest. In de jaren ’60 werden er door Kerk en Wereld weekenden gehouden waarop ‘de toestand in de wereld’ werd besproken en becommentarieerd. Het hele gezin ging mee, maar ik was te klein om het me te herinneren. Het beeld van Hans Petri, dat in Driebergen staat, stond er toen ook al. Ik kende het al omdat een foto ervan de voorkant van mijn vaders ‘logboek’ over het gezin sierde. Uitgerekend van dat beeld werd mij een levensgrote ingelijste foto aangeboden als cadeau van alle collega’s.
Het zijn van die dagen waarop alles klopt. Op een paradoxale manier. Gaan en Blijven. Afscheid nemen en meteen opnieuw Verbinden. Toekomst ontmoet Verleden.
Nu door als Associate van de Baak. Gaat het lukken? Geen
idee, het leven wordt immers voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Maar
afscheid nemen kan ik iedereen van harte aanbevelen. Al doe je maar alsof….
