donderdag 2 april 2015

Gaan en Blijven


 
18 Maart nam ik officieel afscheid bij de Baak. En diezelfde middag trad ik er aan als kersverse Associate tussen alle Baak-freelancers op de ‘Voorjaarsborrel’. Een bijzondere, gelukkige samenloop van omstandigheden. Nog één keer mocht ik het podium op als Baak-collega en na de pauze kon ik direct invoegen als ‘partner van de Baak’ tussen mijn nieuwe ‘freelance-collega’s’.  Gaan en Blijven. Kun je je laatste werkdag ervaren als een warm welkom? Het was wel het paradoxale effect van een bijzondere dag. Mij bekroop een beetje het gevoel van de ‘DELA-reclame’ waarin mensen hun dierbaren alvast liefdevol toespreken, want waarom zou je wachten tot iemand overleden is? Alsof je bij je eigen begrafenis bent en vervolgens een vanzelfsprekende come-back maakt. Ach ja, ’t is tenslotte ook bijna Pasen…;-)

Na 7 jaar bij de Baak en in totaal ruim 25 jaar in loondienst te hebben gewerkt ben ik, tegen mijn eigen verwachtingen in, toegetreden tot het gilde der ZZP-ers. Een groeiend leger van inmiddels ruim 1.000.000 ‘ondernemers’. Een perspectiefwisseling die meteen zijn weerslag heeft op je manier van denken, van handelen.
‘We zijn het verhaal dat we over onszelf aan onszelf vertellen’ was de quote die mijn collega’s hadden gebruikt voor een mooi aandenken, in de vorm van persoonlijke teksten en boekentips. Het verhaal over mezelf zal ‘hertaald’ gaan worden. Nu al merk ik dat ik dezelfde werkelijkheid anders waarneem, anders interpreteer. Eenmaal de grens over kan ik niet anders dan naar de wereld kijken als ‘zelfstandige’. Daarmee voelt het ook als een stap in het doorgaande proces van volwassen worden.

18 maart was de dag van de Provinciale Staten verkiezingen. Mijn zoon mocht dit jaar voor het eerst stemmen en heeft dat serieus en gewetensvol gedaan. Volwassen wordend. In mijn verhaal heb ik mijn vader in herinnering geroepen, die lang voordat de Baak zich had gevestigd in Driebergen meerdere keren op het Landgoed is geweest. In de jaren ’60 werden er door Kerk en Wereld weekenden gehouden waarop ‘de toestand in de wereld’ werd besproken en becommentarieerd. Het hele gezin ging mee, maar ik was te klein om het me te herinneren. Het beeld van Hans Petri, dat in Driebergen staat, stond er toen ook al. Ik kende het al omdat een foto ervan de voorkant van mijn vaders ‘logboek’ over het gezin sierde. Uitgerekend van dat beeld werd mij een levensgrote ingelijste foto aangeboden als cadeau van alle collega’s.

Het zijn van die dagen waarop alles klopt. Op een paradoxale manier. Gaan en Blijven. Afscheid nemen en meteen opnieuw Verbinden. Toekomst ontmoet Verleden.

Nu door als Associate van de Baak. Gaat het lukken? Geen idee, het leven wordt immers voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen. Maar afscheid nemen kan ik iedereen van harte aanbevelen. Al doe je maar alsof….