De moderne mens vraagt zich met grote gretigheid af wie hij werkelijk is en steekt veel tijd en energie in het vinden van zijn Essentie. De moderne organisatie lijkt het tegenovergestelde te doen. Voortdurend en in hoog tempo aanpassen aan de omgeving is daar de boodschap. Stilstand is immers achteruitgang en Verandering is de enige constante.
In de financiele sector blijkt inmiddels genadeloos wat de achterkant is van deze beweging. Pas nu we in een enorme crisis terecht zijn gekomen klinkt de vraag: Wat was/is eigenlijk de essentiële functie van een Bank? En hoe heeft het kunnen gebeuren dat onze banken zover zijn afgedwaald van de maatschappelijke taak die ze oorspronkelijk vervulden?
Iets vergelijkbaars zien we bij scholen. Pas nadat er een reeks ingrijpende stelselwijzigingen door het onderwijs is gegaan, en er een grote hoeveelheid maatschappelijke thema’s de klas is binnengedrongen beginnen we onszelf de vraag te stellen: wat is eigenlijk de kerntaak van een school? Moeten we niet ‘gewoon’ terug naar de oorsprong: goed en solide (taal- en reken)onderwijs, gegeven door vakbekwame docenten?
Het wordt tijd dat we het vak Veranderkunde voorzien van een prettig en eigenwijs neefje: de Koesterkunde. De kunst van het behoud van oorspronkelijke waarde. De moed om te koesteren wat beschermd dient te worden. Weerstand biedend tegen de verlokkingen van de markt en de tijdgeest en vanuit de overtuiging dat er bij verandering vaak minstens zoveel verloren gaat als er gewonnen lijkt te worden.
Het terugkeren naar waar het oorspronkelijk om begonnen is, vraagt voor veel organisaties al verandering genoeg….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten