Mesa Verde Certificering

Diederik Samsom gebruikt het. Claudia de Breij baseert haar laatste programma erop. En zelfs Hero Brinkman probeerde er punten mee te scoren.

Alledrie nemen ze het perspectief van hun (klein-)kinderen om er de keuzes van vandaag mee te onderbouwen. ‘Pap, jullie wisten in 2012 toch dat het zo niet door kon gaan met het milieu enzo? Wat heb jij toen gedaan?’ (zoon Samsom). ‘Oma, zat jij ook in het verzet tijdens de Hete Vrede?’(kleinkind de Breij). ‘Zeg, je had toch kunnen regelen dat ik ook nog PVV had kunnen stemmen?’ (kind Brinkman)

Los van de vraag waarvoor je het gebruikt en of het inzetten ervan altijd getuigt van goede smaak, is het een vaak gehanteerd perspectief. En terecht. Ook als je geen kinderen hebt? Zeker. Voor iedereen die een iets ruimere opvatting heeft over ethiek dan ‘na mij de zondvloed’ is het een relevante vraag of je de wereld beter of slechter achterlaat dan je hem aantrof. De virtuele ‘gewetensvragen’ die je eigen of andermans (klein-)kinderen je vanuit de toekomst kunnen stellen vormen een prima criterium voor de afwegingen van vandaag.

Op een vakantie in de VS werden we in Mesa Verde rondgeleid door een afstammeling van de oude lokale indianenbevolking. Deze gids vertelde een verhaal over de tradities, de gebruiken, de leefwereld van de voormalige bewoners van deze ‘klifdorpen’.

“Stel je een meisje voor dat opgroeit onder de vleugels van haar moeder: haar rolmodel en voorbeeld. Een meisje dat ook, in de tradities van de gemeenschap,  het nodige leert van haar grootmoeder (ambachten, tijdloze levenswijsheden etc), die dat op haar beurt weer van de generatie(s) voor haar heeft meegekregen.

Symbolisch staat ze zo als jonge vrouw in verbinding met de drie generaties boven haar, die ze met zich meedraagt aan haar linkerkant: Overgrootmoeder linkerhand, grootmoeder elleboog en moeder linkerschouder. De beslissingen die ze neemt, neemt ze met  respect naar de drie generaties voor haar. Maar dat niet alleen. Ze neemt ze ook met in achtneming van de drie generaties na haar. Zodat ze later haar (achter)kleinkinderen nog recht in de ogen kan kijken. Naarmate ze ouder wordt krijgt ze aan haar rechterkant haar kind, kleinkind en achterkleinkind in diezelfde verbinding erbij. Schouder, elleboog, hand. Het leven voltrekt zich door haar heen van links naar rechts.

De cirkel sluit zich omdat met haar ouder worden ook haar afhankelijkheid van de nieuwe generatie toeneemt. Waar zij zorgde voor haar kinderen, zorgen haar (achter)kleinkinderen weer voor haar.”

Een uitbreiding van hetzelfde principe. In dit verhaal krijgt verantwoordelijkheid een spanningsboog van zeven generaties. Zo zijn beslissingen geworteld in het verleden en in verbinding met de toekomst.

Natuurlijk: het is ook een mierzoete, Amerikaans aangezette beeldspraak. En natuurlijk zijn er gezinnen, families en gemeenschappen die bekrompen, beknellend en destructief zijn. Maar dwars door de sentimentele trekjes raakte het verhaal me toch.

En als het verder kijken dan je eigen generatie voor Diederik, Claudia en zelfs voor Hero een relevant perspectief is, dan zou het toch ook moeten kunnen gelden voor directies, raden van bestuur en commissarissen? Vergeet code Tabaksblat. Vergeet Basel 3 en andere uitbreidingen van de bevoegdheden van Toezichthouders. Vergeet aangescherpte wetgeving over bonusregelingen.

De introductie van de Mesa Verde certificering volstaat. Belangrijkste bijbehorende audit-instrument: een brief, geschreven aan zowel je (klein-)kinderen als je (over-)grootouders. Liefst handgeschreven….